Voorbij TweeDuizendVeertien

Ik ben in mijn eentje over de troosteloze heide aan het lopen. Het is bijna donker, ik moet oppassen dat ik straks niet over een wortel struikel en blijf liggen. Niemand zal me missen, want ik heb geen afspraken. Ik ben alleen vanavond. Het past wel bij me, alleen zijn, met de gemoedstoestand die ik nu heb. Ik kan slecht getuige zijn van vrolijke en gelukkige mensen.

Laat ik jullie allemaal van harte wensen dat datgene wat je van het leven verlangt, wat je voor jezelf droomt in 2015 werkelijkheid zal worden. Van harte alle goeds dus. Gemakshalve neem ik even aan dat je jezelf iets goeds wenst. Enne... ik lees (voor mij) iets nieuws... 'een goeie roetsj'.
Nou in het diepe dan: een goede roetsj naar 2015

Nu ik weer allerhande statussen zie passeren met het geweldige jaar dat men gehad heeft, laat ik het mijne even de revue passeren. Een privé revue, welteverstaan. Ik plaats dus maar geen jaaroverzicht. De dalen overtroffen verre de pieken. Het was dus meer een laaglandjaar, een tranendal met weinig pieken, weinig uitzicht.

De tranen staan voor afscheid nemen wat voor mij een onmogelijke opgave is omdat het ook missen behelst. Afscheid van mijn beminde, die hierna zijn malheur goed doorstaan heeft. Afscheid van mijn enige zus bij wie ik in Australië logeerde. Afscheid van mijn 80-jarige moeder, die kwam logeren en terugging naar mijn zus. Afscheid van mijn jongste zoon, die definitief gekozen heeft in Japan te willen blijven wonen. Al deze geliefden missen blijft vreselijk pijnlijk.

De pieken hangen samen met de tranendalen. Mijn allergrootste pieken zijn het tijd doorbrengen in gezelschap van de mensen die ik liefheb. Mijn beminde, mijn kinderen, mijn moeder, mijn zus, mijn broer met zijn vrouw en kinderen en mijn vrienden. Meer wens ik eigenlijk niet in het leven.

Just as simple as that.

http://www.strava.com/activities/234947506?fb_action_ids5D