Toe schouwen

De wereld is wit doorzichtig en lijmt zichzelf met diffuse flarden.

Aan de kale boomtakken hangen druppels, die nog net de zwaartekracht weerstaan.

Zijn oren doen pijn ondanks de handgebreide warme das om zijn nek

en de malle kerstmuts op zijn hoofd, een rode driehoek met een witte bontrand.

Hij heeft ook zijn kraag omhoog geslagen en toch druipt zijn rode neus.

In zijn warme handschoenen tintelen zijn vingers van de felle kou.

Hij loopt langs huizen, die behaaglijkheid uitstralen, gastvrij naar hem roepen.

Hij ziet door de glasgordijnen schimmen lopen, onbewust van een buitenleven.

Er kringelt rook uit de schoorsteen, het ruikt naar houtvuur en chocolademelk.

Hij hoort lieflijke harpmuziek maar wil niet wegdromen bij de mooie melodie.

Een goed glas cognac met sloffen aan de voeten, de honden ernaast.

Door zijn wimpers ziet hij dit tafereel dwars door de muren heen.

Hij observeert alles alleen maar als toeschouwer op veilige afstand,

zodat zijn hart niet geraakt kan worden: hij heeft niemand nodig.

Hij is een macho: een Mike Alfa Charlie Hotel Oscar.

Hij behoeft alleen onvoorwaardelijke liefde van zijn twee trouwe viervoeters,

die hem nu naar buiten hebben getrokken, zijn doel zijn in het leven.

Het veiligste is het als hij nooit meer iemand toelaat in zijn hart.

Terwijl hij langs een feestelijk versierd en verlicht familiehuis loopt

gaat plotsklaps de deur open, een kindergezichtje straalt naar zijn kerstmannenmuts.

'Binne kome', wenkt het kindje, achter het kind bespeurt hij een glimp warmte en geroezemoes.

Een zoete vleug van kaneel en vanille vermengt met dennengeur dringt zijn neus binnen.

Hij drukt het kind de muts op het hoofdje en hakkelt iets over geen tijd hebben en wegmoeten.

Hij vlucht gehaast terug naar de welbekende leegte en eenzaamheid.

Hij kan het beeld niet meer wegdrukken wat zich aan zijn herinneringen opdringt

kinderen om hem heen, glinsterende boom, liefdevolle partner, goed gevulde dis

warmte, vrede en liefde om hem, terwijl hij naar vredige muziek luistert.

Zonder dat hij het merkt druppelen de tranen uit zijn ogen.

'Ik hoef niet meer, nooit meer', gromt hij gedesillusioneerd voor zich heen,

'Als je je hart nooit meer weggeeft, kun je het ook nooit meer kwijtraken'.

Bij uitzending gemist (pas vanaf maandag 29 dec.) van de extraspeciale Kersteditie van Omroep Centraal op 25 en 26 december 21:00-22:00u is onder andere dit verhalend gedicht te beluisteren op:

http://www.streamingthe.net/Omroep-Centraal-FM-91.1-94.4-Mhz-Gemert-Bakel/p/11820