Geliefde afwezigen

Ik zit weer vast in een loop:

lethargische staren in 't verleden,

uitgeput treurig hangen in een stoel.

Uren verglijden met niksen zonder gevoel

-wat niet zalig is, maar kennelijk nodig-

om mijn beschadigde ziel te fixen.

Mijn huis schreeuwt om aandacht

net zoals de kat, die ik wel streel,

maar op de automatische piloot.

Ik weet niet wat, maar iets is mij teveel

laat mij maar, zwijg mij maar dood.

Ik weet niet meer wat ik verwacht,

afspraken worden afgezegd, niet verschoven.

Ik verzuip in verplichtingen, zij stapelen zich.

Toch blijf ik loom in pyjama, hoe kom ik dit te boven?

Is het alleen het vallend blad? of is het dat

ik mij nietig voel, keuze blijkbaar niet waardig.

Ik doe mijn best: blijf tegen onwaardigen aardig.

Ik weet het wel: geluk is een bloem

die bloeit in eigen hart en ik daar pluk.

Kennelijk is het mesttijd en moet het groeien

op mijn shit. Goeie shit, die doet bloeien.

Een wedstrijd in mijn hart in stank vertrapt.

Ik ben geen harttuinman nu en zie geen pad,

maar ik betaal daarvoor een prijs en

voel mij leeg in mijn somnolente loop.

©Mattie Goedegebuur

Zenzijn

Water omgeeft mij, zacht kabbelende

bubbels door een bellenblazend bad.

Opzwellend tot crescendo waarna de

koude stort mij activeert tot op het bot.

Begeleid door oosterse geuren op een

hard stenen bank word ik ontveld en

vervolgens in een modderbad -waar varkens

jaloers op worden- halal klaargestoomd.

Zacht geoliede warme handen plaatsen

met grote precisie een keienpad op de

graat. Zij rekken en strekken tot ik tot

in de uiterste voegen gesmeerd ben.

©Mattie Goedegebuur