Erbarmen

Ik zie haar kronkelen van de pijn, het doet mij niets. Zij gilt het uit, ik

hoor haar kreten niet. Zij tracht zich te ontworstelen, ik geef geen

helpende hand. Zij probeert haar bloeden te stelpen, ik reik

geen doekje voor het bloeden aan.

Al ben ik soms met een vinger te lijmen.

Ze kan zich niet onthechten, ik pulk geen hechtpleisters los.

Het heeft er in gehakt, ik bevrijd haar niet van de bijl in haar hoofd.

Zij laat haar gebroken hart liggen, ik steek geen vinger uit het te lijmen.

De rafelige randen van haar hart slierten door de goot. Ik raap haar niet

op. Naar adem snakt zij: verdrinkend in haar verdriet, ik pas geen

mond op mond beademing toe. Ik red haar niet. Ik steek

haar geen rietje toe om adem te halen.

Ik voel niets als ik naar haar kijk, ik voel

haar pijn niet, ik voel haar verbijstering niet, noch haar

ongeloof, noch haar vreselijk diepe wanhoop. Ik voel niets. Het

laat mij koud, onverschillig beschouw ik haar strijd: het raakt mij niet.

Ik hoor niets, maar als door dikke lagen glas zie ik haar, het doet mij niets.

Ik bemerk geen pijn. Ik signaleer noch wanhoop noch verdriet. Ik

registreer geen doelloze toekomst en geen eenzaamheid.

Ik hoor niets, ik ervaar niets. 

Ik ervaar zelfs geen medelijden met haar,

mijn spiegelbeeld. Zij verdrinkt in de oeverloze poel van

gemis, klauwt in de muur van eenzaamheid. Zij tracht te ontsnappen

aan zichzelf. Ik laat gaan: ze moet zichzelf loslaten, vangen en omarmen

©MG20140707BS